അനുരാഗ ബീജം

സഈദ, അതാണവളുടെ പെര്‍.
സുന്ദരമായ നീണ്ട മുഖം,തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുകള്‍.
എന്തൊരു ചന്തമാണെന്നൊ !
മുന്‍ബഞ്ചില്‍ ഓരം ചേര്‍ന്നു പറ്റിക്കൂടിയിരിക്കും,ഒരു മുയല്‍ക്കുഞ്ഞുകണക്കെ.
ക്ലാസ്സിലെത്തിയാല്‍ അവന്റെ കണ്ണുകള്‍ ആദ്യമവിടേക്കാണെത്തുക,ഒരു ദര്‍ശനം.
ആകെഒരുന്മേഷമാണ് പിന്നെ, എന്താണെന്നറിയില്ല.
അന്നും പതിവുപോലെ അങ്ങോട്ടാണു നോക്കിയതു, മനസ്സുകെട്ടു,അവിടം ശൂന്യം.ഉത്സാഹമെല്ലാം പൊടുന്നനവെ ചോര്‍ന്നുപോയപോലെ.വെയില്‍ അപ്രത്യക്ഷമായൊ, ആകെ ഒരു മൂടല്‍.വിളറിയ ഭിത്തിയിലെ കറുത്ത ബോര്‍ഡില്‍ തെളിയുന്നതു അവളുടെ മുഖം മാത്രം.
മാഷെന്തോ ചോദിച്ചൊ? അന്തിച്ചു നിന്നുപൊയി, എപ്പോഴാണു ബെല്ലടിച്ചത്?
മാഷു ക്ലാസ്സിലെത്തിയതറിഞ്ഞില്ല.പദ്യമാണു ചൊല്ലുന്നതെന്നു തോന്നുന്നു,കുട്ടികള്‍ ചിരിച്ചു.
അടുത്തുവരുന്ന മാഷിന്നു മുന്‍പില്‍ സ്ഥലകാല ബോധം വീണ്ടെടുത്തു അവന്‍ നിന്നു, ഒരു കുറ്റവാളിയെപ്പോലെ.

"എന്താടോ പറ്റിയതു?", കരുണാര്‍ദ്രമായ ചോദ്യം.
"ഇല്ല സാര്‍, ഒന്നുമില്ല", അവന്റെ മറുപടിയില്‍ തൃപ്തിയാവാതെ മാഷുനോക്കിനിന്നു.
"സുഖമില്ലെങ്കില്‍ സ്റ്റാഫ് റൂമില്‍ പൊയി വിശ്രമിച്ചോളൂ", അനുവാദം കിട്ടിയതാശ്വാസമായി,പുറത്തിറങ്ങി നടന്നു.
സ്റ്റാഫ് റൂമിലേക്കല്ല,ആ കിനറ്റിന്‍ കരയിലേക്കു, വലിയ കാഞ്ഞിരമരത്തിന്നടിയില്‍ ഇരിക്കാനെന്താശ്വാസം.മഞ്ഞ നിറമുള്ള പുള്ളിക്കായ്കള്‍ !
എന്തു കാര്യം, തിന്നാന്‍ പറ്റില്ല. എങ്കിലും നോക്കിയിരിക്കാന്‍ രസമാണു.ഇടിഞ്ഞ മതില്‍ക്കെട്ടിനു മുകളിലൂടെ നെല്‍പ്പാടങ്ങള്‍ കാണാം, അങ്ങൊട്ടു പോയാലോ? ചെറിയ കൈത്തോട്ടിലെ കുഞ്ഞുമീനുകളെ പിടിക്കാം,തന്റെ കൊച്ചു വീടുമായി അരിച്ചു നടക്കുന്ന ഒച്ചുകളെക്കാണാം.പാടവരമ്പത്തെ കൊറ്റികള്‍ വിളിക്കുന്നപോലെ തോന്നുന്നുവോ?
അതുമാത്രമാണൊ?
തോട്ടുവരമ്പു നയിക്കുന്നതു അവളുടെ വീട്ടിലേക്കാണു, ഒന്നു പൊയിനോക്കിയാലോയെന്നു അവനാലോചിക്കാതിരുനില്ല.
പനിയായിരിക്കും ചിലപ്പോള്‍,അല്ലെങ്കില്‍ ചുമയായിരിക്കും.ബോര്‍ഡു തുടക്കുന്ന ഡസ്റ്ററാല്‍ അവളുടെ മുഖത്തു പൌഡറിട്ടതില്‍ തെല്ലു കുറ്റബോധം തോന്നാതിരുന്നില്ല.പതിയെ ഇടവഴിയിലേക്കിറങ്ങി.എന്താണവിടേക്കു നയിക്കുന്നതു,മനസ്സിനെന്താണു നൊമ്പരം, അവനറിയില്ല.
പാടവരമ്പത്തതാ കുറേ ആളുകള്‍ ,തൊപ്പിക്കുടയും സഞ്ചിയുമുണ്ടു, പാടമൊരുക്കുന്നു. കാളകള്‍ ചെളിവെള്ളത്തില്‍ കുതിച്ചു പായുന്നു,തൊട്ടുപുറകിലെ മരത്തടിയിലതാ ഒരാള്‍, വീഴുമെന്നു തോന്നും.ചെളിയുടെ മണം പക്ഷെ തള്ളിവീഴ്തിയതവനേയാണു.പാടത്തിറങ്ങിയ അവന്‍ വരിലൊരാളായി, വിശപ്പു മറന്നു,അവളെ മറന്നു.

വീട്ടിലാരോ ഉള്ളതുപോലെ,മടിച്ചു മടിച്ചു കയറിച്ചെന്ന രൂപം കണ്ടവര്‍ ഞെട്ടിയെന്നു തൊന്നുന്നു,ചളിയില്‍ മൂടി സ്തംബ്ദ്ധനായി നിന്ന അവന്‍ ഒരു കളിമണ്‍ പ്രതിമപോലെ തൊന്നിയിരിക്കാമവര്‍ക്കു.
സഈദയാണു!!!
കൂടെ അവളുടെ വാപ്പിച്ചിയും.
വടിയെടുക്കാനമ്മക്ക് അവസരം കൊടുക്കാതെ കുളിമുറിയിലേക്കവന്‍ പാഞ്ഞു.
മനസ്സു കുളിര്‍ത്തു, ശരീരവും.
അപ്രതീക്ഷിത അതിഥികള്‍ !
കൂടെ അടി കിട്ടില്ലെന്ന ആശ്വാസവും, അവര്‍ പൊയ്ക്കഴിയുമ്പോഴേക്കു, അമ്മയുടെ മറവി എല്ലാം വിഴുങ്ങിയിരിക്കും.
തുടിക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടെ സ്വീകരണമുറിയിലവന്‍ ഇരുന്നു.
അവള്‍ പുഞ്ചിരിക്കുകയാണു, നിലാവുകണക്കെ.
ഒരു പൊതി അവനു നേരെ നീട്ടി, പത്തു മിഠായികള്‍, അവളുടെ പത്താം പിറന്നാളാണന്നു.
മധുരം നുണഞ്ഞു അവരൊന്നിച്ചു മുറ്റത്തേക്കോടി,
കണ്ണാരം പൊത്തിക്കളിക്കാന്‍.